Sin me zamolio da se slikam sa Titom u centru Niša. Rekose nam da u Nisu ima i nocni klub koji je dobio ime po Titu – “Klub Broz”. Kazu da je Tito za vrijeme svog zivota posetio grad Nis pet puta ukljucujuci i industrijski gigant “Elektronsku Industriju Nis”. Nazalost, 44 godine kasnije, “El Nis” je pred gasenjem i maltene ne postoji.
U centru Nisa, na Trgu kralja Milana, pored spomenika oslobodiocima Nisa. Spomenik obiljezava oslobodilacke ratove protiv Turaka, Bugara i Njemaca. Ovaj spomenik napravio je ANtun Augustuncic iz Zagreba. Spomenik je izraden od crnog mermera. Sin mi samo pokaze gde da odem da me slika i ja odem pa me on slika.
Ovo nas je slikao Vladimirov poslovni partner koji nas je vodio u razgledanje brda Čegar, nadomak Niša. Ovdje se odvijala cuvena bitka iz prvog srpskog ustanka i spomenik je znak sjecanja na hrabre vojnike i njihovog komadanta Stevana Sinđelića koji su poginuli na ovom mjestu.
Sin i ja sjedimo sa “domacinom” Selomirom Markovicem koji nas je pored spomenika docekao kafom, ratlukom i domacom rakijom. “Sele” prica o Stevanu Sinđeliću i njegovih 4.000 ratnika koji su pali 1809.godine u bici sa Turcima u Prvom srpskom ustanku. “Sele” tu sjedi i docekuje turiste jos od 1988 godine.
Ispred spomenika Stevanu Sinđeliću na Čegru. Stevan Sinđelić ostvario je tada herojski poduhvat. Pucanjem u barutanu pokušao je da zaustavi prodor Turaka. Od glava izginulih Srba na Čegru Turci su iste godine izgradili Ćele kulu u Nišu. Čegar zauzima posebno mesto u istoriji borbe za slobodu i nezavisnost naših naroda.
Na kafi u centru Niša sa poznatim srpskim piscem Stevanom Sremcom i junakom iz njegove knjige “Ivkova Slava” Kalčom. Sa nama je i Kalčin vjerni pas. Mnogi njegovi radovi su pretvoreni u filmove. Kazu za Stevana Sremca da je jedan od 100 najznamenitijih Srba u istoriji. Odlicna ideja da stave praznu stolicu uz stol.
Vracamo se iz Niša autobusom. Sin nije htio da sjedi pored mene zbog uskog prostora, pa ja hodam po autobusu da bih došao do njega da mu odnesem neke stvari sto je kupio i što moze da koristi za vrijeme vožnje.
Soba u Nisu gde smo spavali. Blizu centra. Gledam jutarnje vijesti i cekam Vladimira da se spremi pa idemo na dorucak i malo da prosetamo po gradu.
Pre polaska za Nis, dosli smo do roditelja od Vladimirovog prijatelja iz Amerike i tamo proveli par divnih dana u centralnoj Srbiji. Ovo smo ja i Mr. Markovic (nas domacin) pored kukuruza koje koristi da hrani stoku.
Ovo sam se slikao pored pcela na koje smo naisli kada smo setali uz obalu Moravu i vracali se nazad kuci Markovica. Ne znam cije su ovo pcele, ali pcele su uvijek imale poseban znacaj u nasoj porodici. I danas Stanko i Trivun drze pcele i ja sam se cak i skolovao da budem pcelar. Nekad smo tolike kolicine pcela imali na Ruistima, da ga nismo imali gdje stavljati i pakovati. Da nam je bilo jeftinih plasticnih boca kao danas, gdje bi nam kraj bio. Mogli smo prodavati taj med i laksi zivot imati.
Dan, dva nakon slikanja ove slike krenuli smo za Nis. Dosao je po nas auto kojeg su domacini pozvali i koji nas je do Nisa dobacio za svega par sati.